Opryszczka jest wyjątkowo niewdzięczną chorobą, bowiem zazwyczaj dotyka miejsc ważnych dla człowieka, takich jak twarz, jama ustna, narządy płciowe czy śluzówka. Leczenie opryszczki jest zazwyczaj uciążliwe i długotrwałe. Co gorsza, wirusy wywołujące opryszczkę mogą przetrwać w organizmie człowieka w postaci utajonej i dać nawrót choroby w przypadku chwilowego osłabienia układu immunologicznego, np. przy lekkim przeziębieniu.

Krótka charakterystyka

Opryszczka jest wywoływana przez tzw. herpeswirusy. Należą one do dwóch różnych grup – wirus HSV1 wywołuje opryszczkę wargową, zapalenia opryszczkowe jamy ustnej oraz opryszczkowe zapalenie opon mózgowych i mózgu. Z kolei wirus HSV2 jest przyczyną występowania opryszczki narządów płciowych i zakażeń wrodzonych (przenoszenie choroby na dziecko w trakcie trwania porodu, gdy noworodek przechodzi przez zakażone drogi rodne kobiety).

Najczęściej spotyka się opryszczkę wargową oraz opryszczkę narządów płciowych. Do charakterystycznych objawów opryszczki wargowej zalicza się:

• swędzenie okolicy warg i ust,
• pojawienie się pęcherzyków z płynem surowiczym,
• po pęknięciu pęcherzyków pojawiają się ranki, które pokrywają się strupem, mogącym utrzymywać się na ustach kilkanaście dni.

Opryszczka narządów płciowych przedstawia inne objawy. Do najważniejszych zaliczyć trzeba rany w okolicach genitalnych, które powstają na skutek szybkiego pęknięcia drobnych pęcherzyków, wywołanych przez wirus HSV2. Ponadto u chorych mogą wystąpić dodatkowe objawy, związane ze świądem w okolicach narządów płciowych, uczucie bolesności przy oddawaniu moczu czy upławy. Zdarza się, że chorobie opryszczkowej narządów płciowych towarzyszą symptomy przeziębiania, a więc gorączka, bóle mięśni czy osłabienie.

Leczenie opryszczki

Zazwyczaj opryszczka jest jednoznacznie diagnozowana dzięki obserwacji samych objawów klinicznych i przeprowadzeniu wywiadu z chorym. Jeśli lekarz ma wątpliwość co do diagnozy, istnieje szereg możliwości dodatkowego potwierdzenia choroby, np. przez badanie laboratoryjne płynu z pęcherzyków czy przez badania serologiczne.

Sposób leczenia pacjenta z opryszczką jest uzależniony przede wszystkim od typu choroby, tj. umiejscowienia zmian na ciele chorego oraz typu wirusa, który chorobę wywołał. Do istotnych czynników zalicza się również stan zdrowia chorego oraz jego wiek. Przy opryszczce wargowej zazwyczaj stosuje się jedynie leczenie zewnętrzne, polegające na smarowaniu miejsc dotkniętych chorobą maściami lub kremami z acyklovirem. Z kolei leki przeciwwirusowe podaje się w przypadku opryszczki narządów płciowych, jamy ustnej, śluzówki czy gardła. Do leków tych zalicza się acyklowir, walacyklowir, pencyklowir i famcyklowir – substancje te hamują namnażanie się wirusa opryszczki, stąd są często i chętnie stosowane przez lekarzy.